19 Μαίου 1919… η καταραμένη ημέρα για τον Ποντιακό Ελληνισμό

Στις 3 Νοεμβρίου 1839 ο υπουργός του νεοσύστατου υπουργείου Εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μουσταφά Ρεσίτ Πασάς διάβασε στο πάρκο του παλατιού του Τοπκαπί ένα αυτοκρατορικό διάταγμα.

Το φιρμάνι αυτό υπήρξε η πρώτη πράξη μιας σειράς μεταρρυθμιστικών μέτρων που άνοιξε την περίοδο του Τανζιμάτ (Αναδιοργάνωση).

Η αρχή της ισότητας όλων των οθωμανών πολιτών, που περιείχε αυτό το διάταγμα, υπέσκαπτε τα θεμέλια του παραδοσιακού συστήματος των μιλετίων, στο οποίο βασιζόταν η οργάνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το διάταγμα άνοιγε το δρόμο στη θεωρία του «οθωμανικού έθνους» ή οθωμανισμού των Ενωτικών Νεοτούρκων του 1908.

Η θεωρητική βάση των Νεότουρκων βρίσκεται στο φιρμάνι αυτό και στις αλλαγές που πυροδότησε.

Το επαναστατικό κίνημα που κατέληξε στη στρατιωτική εξέγερση του 1908 είχε αρχίσει να οργανώνεται από το 1889, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Ήταν η οργάνωση «Ένωση και Πρόοδος».

Το σύνολο του ελληνικού λαού, όχι μόνο στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας αλλά και στο κράτος των Αθηνών, υποδέχθηκε τις «μεταρρυθμίσεις» του 1908 με ενθουσιασμό, γιατί πίστεψε στην «οθωμανική ισότητα» και την ισοπολιτεία για όλους ανεξάρτητα από γένος και θρησκεία, που επαγγελλόταν το κίνημα των Νεοτούρκων. Επιπλέον η επανάστασή τους έγινε αναίμακτα. Έμελλε όμως να διαψευστούν με τον πιο δραματικό τρόπο.

Ο θεωρητικός του τουρκικού εθνικισμού ήταν ο διανοούμενος Ζιγιά Γκιοκάλπ (1876-1924), του οποίου το εθνικιστικό ιδεολογικό σύστημα είχε ακραία χαρακτηριστικά που πέρασαν στην κυρίαρχη εθνικιστική τουρκική ιδεολογία και μετατράπηκαν σε κρατική πολιτική. Ο Γκιοκάλπ διατύπωσε μια πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας. Πρότεινε ανοικτά «την υπέρβαση της χαλαρής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σε αυτήν σε ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα».

Έπρεπε, όμως, να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα της θρησκείας.

Το Ισλάμ από τη μια αποτελούσε μέρος της ψυχής των Τούρκων, από την άλλη όμως δημιουργούσε προσκόμματα στην πρόοδό τους.

Ο Κεμάλ θα εκμεταλλευτεί με ακραίο τρόπο τη μουσουλμανική πίστη των Οθωμανών για να πολεμήσει τους Έλληνες την περίοδο 1919-1922, θα την απορρίψει, όμως, καθώς οικοδομούσε το νέο εθνικό κράτος του.

Οι σοβινιστικές τάσεις των Νεοτούρκων φάνηκαν από πολύ νωρίς. Αρνήθηκαν ότι υπήρχε εθνικό ζήτημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και επέλεξαν την πολιτική της βίαιης αφομοίωσης των εθνικών μειονοτήτων.

Είναι πλήρως αποδεδειγμένο σήμερα ότι διέπραξαν γενοκτονίες σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου.

Στα κείμενα των μη κεμαλιστών Τούρκων ιστορικών αποκαλύπτεται το οργανωμένο σχέδιο του νεοτουρκικού εθνικισμού ο οποίος γεννήθηκε στους κόλπους του οθωμανικού στρατεύματος, επηρεάστηκε βαθύτατα από τον γερμανικό μιλιταρισμό και προσπάθησε να δημιουργήσει μηχανισμούς ελέγχου της σύνθεσης των πληθυσμών που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την περίοδο 1913-1918.

Από τις έρευνες των ιστορικών αυτών αποδεικνύεται ότι οι Νεότουρκοι είχαν εμπνευστεί μια ιδεολογία περιθωριοποίησης και αποκλεισμού των στοχοποιημένων ομάδων του οθωμανικού πληθυσμού και είχαν εκπονήσει με λεπτομέρειες, από το 1911, ένα οργανωμένο σχέδιο με βάση το οποίο πραγματοποιήθηκε η Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Εκκαθαρίσεις που κατά περιοχές έλαβαν διαφορετική μορφή και ολοκληρώθηκαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Από το 1913 ξεκίνησαν ήδη οι μαζικές εκτοπίσεις από την περιοχή των Δαρδανελλίων. Από το 1914 ως το 1918 θα συνεχιστούν με ιδιαίτερη δριμύτητα στον δυτικό Πόντο (ο ανατολικός είχε καταληφθεί από τους Ρώσους μετά το 1916) για να συνεχιστούν σε δεύτερη φάση μετά το τέλος του πολέμου, ως το 1922.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: τις εκτοπίσεις. Οι πληθυσμοί εκτοπίζονταν το χειμώνα, και από κει και πέρα το ρόλο του Άουσβιτς έπαιζε η φύση. Οι στάσεις στην εξορία αυτή δεν επιτρέπονταν σε κατοικημένα μέρη, παρά μόνο στην ύπαιθρο, για να είναι οι εξόριστοι εκτεθειμένοι στις άσχημες καιρικές συνθήκες. Στις χιονισμένες βουνοπλαγιές και τα παγωμένα οροπέδια της Ανατολής όπου αναγκάζονταν να περπατούν επί εβδομάδες οι εκτοπισμένοι, με προορισμό το θάνατο, έχασαν τη ζωή τους πολλές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Είναι η διαδικασία που ονόμασε ο μεγάλος ιστορικός Πολυχρόνης Ενεπεκίδης ως «Άουσβιτς εν ροή».

Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ότι έβαζαν άνδρες και γυναίκες να λουστούν σε θερμοκρασία 40 βαθμών, και μετά το λούσιμο και αφού είχαν λεηλατηθεί τα ρούχα τους, τους άφηναν εκτεθειμένους σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Επιδημίες, κακουχίες και στερήσεις αποτελείωναν όσους μπορούσαν να επιβιώσουν προσωρινά. Άτακτες τουρκικές ορδές επιτίθενταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, βιάζοντας.

Η κατάσταση χειροτέρεψε μετά το 1916 και την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο της Πατριαρχικής Κεντρικής Επιτροπής, από όλη την έκταση της Μικράς Ασίας εκτοπίστηκαν 742.135 άτομα.

Ένας άλλος τρόπος εξολόθρευσης των Ελλήνων ήταν η επιστράτευση του ανδρικού πληθυσμού όχι σε κανονικές στρατιωτικές μονάδες, αλλά στα περιβόητα τάγματα εργασίας, τουρκιστί «αμελέ ταμπουρού». Οι Τούρκοι άρχισαν με την επιστράτευση όλων των ανδρών 15-45 ετών και την αποστολή τους στα τάγματα εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση οι επιστρατευμένοι κατασκεύαζαν δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές ή έσπαζαν νταμάρια. Οι επιστρατευμένοι ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, κάτω από πολύ σκληρές εργασιακές και καιρικές συνθήκες, με απαράδεκτο και φτωχό σε θερμίδες και θρεπτική αξία σιτηρέσιο, με νερό που μετέφεραν από τους λάκκους, ενώ ήταν αναγκασμένοι να στρατωνίζονται κάτω από άθλιες συνθήκες. Και όλα αυτά σε περιοχές όπου ο χειμώνας είναι ιδιαίτερα σκληρός, με το θερμόμετρο να πέφτει συχνά κάτω κι από τους μείον σαράντα βαθμούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εξασθένηση των επιστρατευμένων, οι οποίοι έπεφταν θύματα λοιμωδών ασθενειών που τους θέριζαν στην κυριολεξία. Το εξοντωτικό έργο ολοκληρωνόταν το χειμώνα, με το ψύχος να αποτελειώνει ό,τι είχαν αφήσει πίσω τους οι λοιμώδεις ασθένειες.

Στον ανατολικό Πόντο η προέλαση και η παρουσία του ρωσικού στρατού διαμόρφωσε διαφορετικές συνθήκες από τον δυτικό.

Λίγες ημέρες πριν από την είσοδο των Ρώσων στην Τραπεζούντα, το 1916, ο βαλής της πόλης παρέδωσε την εξουσία στον μητροπολίτη Χρύσανθο και σε τριμελή επιτροπή Ελλήνων με τη φράση «Από τους Έλληνες πήραμε την Τραπεζούντα, στους Έλληνες την παραδίδουμε». Οι Ρώσοι αποδέχτηκαν την ελληνική διοίκηση η οποία έγινε γνωστή ως Προσωρινή Κυβέρνηση Τραπεζούντας. Η πολιτική που ακολούθησε η Προσωρινή Κυβέρνηση και ειδικά ο μητροπολίτης Χρύσανθος προς τους μουσουλμάνους ήταν εξαιρετικά μετριοπαθής. Η πολιτική αυτή συνετέλεσε στην αποτροπή της ρήξης Ελλήνων και μουσουλμάνων.

Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, το 1919, υπεβλήθη υπόμνημα για τη δημιουργία Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου, υπόθεση η οποία δεν τελεσφόρησε.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο στρατιωτικός Κεμάλ έφτασε στη Σαμψούντα με φανερή αποστολή να επιβάλει στην περιοχή τη νομιμότητα, η οποία είχε διαταραχτεί από τη μια πλευρά λόγω της δράσης των Τούρκων ατάκτων, των γνωστών τσετών, και από την άλλη από τις ομάδες των Ελλήνων ανταρτών, που είχαν βγει στα βουνά για να γλυτώσουν από τον βέβαιο θάνατο των αμελέ ταμπουρού και των εκτοπισμών, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια ρόλο προστάτη των ελληνικών κοινοτήτων, που ήταν θύματα των τσετών και του Τοπάλ Οσμάν. Όμως αντί αυτής της αποστολής, ο Μουσταφά Κεμάλ, από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη γη του Πόντου, έβαλε σε εφαρμογή το μυστικό του σχέδιο, που ήταν η κατάληψη της εξουσίας και η ολοκληρωτική εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, όπου, εκτός των άλλων, δρούσαν και δεκάδες χιλιάδες αντάρτες. Επί της ουσίας, το σχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής το «εμπνεύστηκαν» και το έθεσαν σε εφαρμογή οι Νεότουρκοι, όμως ειδικά στην περιοχή του Πόντου το έθεσε σε εφαρμογή ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος ενέτεινε τα μέτρα και εφάρμοσε με μεγαλύτερη σκληρότητα τις μεθόδους εξολόθρευσης των Ελλήνων, ήτοι τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς και τα αμελέ ταμπουρού, ενώ έδωσε πολιτική νομιμοποίηση, χρήμα και όπλα στον αρχηγό συμμορίας εκατοντάδων τσετών Τοπάλ Οσμάν, με εντολή να «τελειώνει» με τα ελληνικά χωριά του Πόντου. Μάλιστα, για να στερήσει από τους Έλληνες του Πόντου την πνευματική, θρησκευτική και οικονομική τους ηγεσία, ίδρυσε τα περιβόητα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας (İstiklâl Mahkemeleri), στα οποία δικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και καταδικάστηκαν στον δι’ αγχόνης θάνατο εκατοντάδες κληρικοί, διανοούμενοι και επιχειρηματίες, που αποτελούσαν την κεφαλή και την αφρόκρεμα του ποντιακού Ελληνισμού.

Η πολιτική αλλαγή στη Ρωσία, με την επικράτηση των μπολσεβίκων και τη θετική αντιμετώπιση του κινήματος του Κεμάλ από την ηγεσία τους, ανήγαγε τον Μουσταφά Κεμάλ σε σημαντικό παράγοντα, τον οποίο πλέον προσπαθούσαν να προσεγγίσουν και να προσεταιριστούν και οι άλλοι γεωπολιτικοί παράγοντες της εποχής, Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί και άλλοι. Αυτή την ούτως ή άλλως δύσκολη και περίπλοκη νέα γεωπολιτική κατάσταση δεν μπόρεσε να διαχειριστεί η ελληνική πολιτική ηγεσία, τα λάθη της οποίας οδήγησαν στην κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, στον Ξεριζωμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο απολογισμός της ποντιακής Γενοκτονίας ήταν τραγικός: σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που καταγράφθηκαν εκείνη την εποχή, 303.238 ήταν τα θύματα έως το 1922, ενώ τον Μάρτιο του 1924 (οπότε άρχισε η ανταλλαγή των πληθυσμών) ανέρχονταν σε 353.000.

Ρωμαίισα Καλομάνα… ένα τραγούδι για τη Γενοκτονία των Ποντίων

Το τραγούδι με την Πέλα Νικολαΐδη έχει τίτλο «Ρωμαίισα Καλομάνα» (σε μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους Μιχάλη Νικολαΐδη) είναι αφιερωμένο στη Γενοκτονία των Ποντίων, καθώς εξιστορεί τις τραγικές εκείνες στιγμές που έζησαν οι Πόντιοι.

 

Παναγία Σουμελά…

Ο ακριβής χρόνος ίδρυσης της μονής της Παναγίας Σουμελά δεν είναι γνωστός.

Κατά μία άποψη, που συνοδεύεται και από στοιχεία παράδοσης, η μονή ιδρύθηκε τα τέλη του 4ου αιώνα στο όρος Μελά της Τραπεζούντας. Ιδρυτές θεωρούνται δύο καλόγεροι από την Αθήνα, ο Βαρνάβας και ο Σωφρόνιος, που πήγαν στον Πόντο παρακινημένοι από ένα όνειρο που είδαν.

Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα που τοποθέτησαν στη μονή οι δύο καλόγεροι ήταν ζωγραφισμένη από τον ευαγγελιστή Λουκά και βρισκόταν προηγουμένως στην Αθήνα, εξού και η αρχική της ονομασία, Παναγία Αθηνιώτισσα. Η μονή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο τόσο στην ανάπτυξη του πολιτισμού και των γραμμάτων στον Πόντο όσο και σε κοινωνική προσφορά και περίθαλψη των Ποντίων κατά τα δύσκολα χρόνια των τουρκικών διώξεων.

Στα νοτιοανατολικά του Βυζαντινού Δικαιόσημου, ή αλλιώς, Ματσούκας, σημερινής Maçka, εκτείνεται η κοιλάδα με το φαράγγι της Παναγίας που την διατρέχει το ομώνυμο ποτάμι. Η κοιλάδα είναι υποβλητικότατη και κατάφυτη από ωραία ροδόδεντρα, την ποντική αζαλέα, και από πυκνό δάσος πεύκης, κλέθρου, πτελέας, σφενδάμου, κρανέας, μυρσίνης, ελάτης και πύξου, από την οποία πύξο, πήρε το όνομά του και ο Πυξίτης ποταμός που πήγαζε από τα υψίπεδα του όρους Κολάτ, μικρό τμήμα του οποίου αποτελούσε και το ποτάμι της Παναγίας. Πάνω από αυτό το ποτάμι, σε βράχο του όρους Μελά, κυριολεκτικά κρεμιέται η μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μελά (Σουμελά = Στου Μελά).

Εδώ, κατά την παράδοση, εναπόθεσαν την εικόνα της Θεοτόκου, όπως προαναφέρθηκε, οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος οι Αθηναίοι, οι οποίοι είναι άγνωστο πότε ήρθαν στη δυσπρόσιτη και αφιλόξενη αυτή περιοχή της Τραπεζούντας.

Κατά την παράδοση αυτό συνέβη στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Στη διήγηση, όμως, του ταξιδιού τους, περιγράφονται εικόνες και συμβάντα του Βυζαντίου που αντιστοιχούν στα χρόνια της Μακεδονικής Δυναστείας. Και είναι πιθανό η εγκατάστασή τους στην περιοχή να χρονολογείται περί τον 10o αιώνα. Ακούγεται λογικό, διότι ο τόπος την περίοδο αυτή είχε ηρεμήσει από τους βαρβάρους, μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους οι τουρκομανικές φυλές και κυρίως οι Σελτζούκοι Τούρκοι του Ικονίου ή οι γειτονικοί Τζάνοι και Τσεπνήδες, ορεσίβιες φυλές που συχνά απειλούσαν τους χριστιανικούς πληθυσμούς.

Ο Ανδρόνικος ο Γίδων και οι μετά αυτόν αυτοκράτορες αναδιοργάνωσαν την άμυνα των ορεινών περασμάτων, ενδυνάμωσαν τα υπάρχοντα φρούρια και έκτισαν νέα. Ενίσχυσαν την ασκητική πολιτεία του Όρους Μελά και ίδρυσαν ένα οργανωμένο μοναστικό κέντρο που θα έλεγχε τα ορεινά περάσματα και τις Πύλες του Πόντου.

Σημαντικότερος δωρητής και ευεργέτης υπήρξε αναμφίβολα ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Γ΄, ο επιφανέστερος ίσως των Μεγάλων Κομνηνών, που βασίλευσε από το 1349 μέχρι το θάνατό του το 1390. Σύμφωνα με την παράδοση, η γαλέρα που μετέφερε από την Κωνσταντινούπολη τον Αλέξιο τον Μέγα Κομνηνό, καθώς περιέπλεε τα Πλάτανα, έπεσε σε θαλασσοταραχή. Ο Αλέξιος ζήτησε τη βοήθεια της Παναγίας, η οποία του παρεσχέθη.

Ο σεβασμός του Αλέξιου φαίνεται στον χρυσόβουλο λόγο που εξέδωσε υπέρ της μονής το 1364. Το χρυσόβουλο αυτό πρώτος δημοσίευσε ο Jakob Philipp Fallmerayer ως αυθεντικό, ενώ ο Επαμεινώνδας Κυριακίδης με τον μητροπολίτη Χρύσανθο το θεωρούν αντίγραφο του πρωτοτύπου. Ο Fallmerayer, μάλιστα, μέμφεται τους μοναχούς της Σουμελά για την αδιαφορία τους απέναντι στους κώδικες και τα χειρόγραφα.

Το προνομιακό καθεστώς της μονής αποδέχθηκαν και οι Οθωμανοί κατακτητές μετά το 1461. Ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄ (1467-1520), γιος και διάδοχος του σουλτάνου Βαγιαζίτ Β΄ και της Γκιουλμπαχάρ Χατούν, της Τραπεζούντιας κόρης Μαρίας, δώρησε στη μονή πέντε λαμπάδες, ενώ επικύρωσε και ανανέωσε με χατί σερίφ (αυτοκρατορικό διάταγμα) τα προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στη μονή από τους Κομνηνούς αυτοκράτορες.

Μετά το 1923 και το διωγμό των Ελλήνων από την περιοχή, οι Τούρκοι πήραν τα χειρόγραφα και τα ιερά κειμήλια της μονής. Για ένα διάστημα η μονή έγινε καταφύγιο λαθρεμπόρων, τα δε ξύλινα τμήματά της πυρπολήθηκαν το 1930.

Από τα κειμήλια του μοναστηριού τελικά σώθηκαν τρία που θεωρούνται τα πιο σπουδαία: η περίφημη εικόνα της Παναγίας, ο σταυρός που δώρησε στη μονή ο αυτοκράτορας Μανουήλ Γ΄ (1390-1417) και το ευαγγέλιο του Οσίου Χριστοφόρου. Τα είχαν κρύψει σε παρακείμενη της μονής περιοχή οι καλόγεροι μετά την αναχώρησή τους το 1924. Το 1931 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με γράμμα του προς τον Ισμέτ Ινονού, πρωθυπουργό τότε της Τουρκίας, πέτυχε να δοθεί άδεια στον ιερομόναχο Αμβρόσιο Σουμελιώτη να πάει στη μονή, να βρει τα κειμήλια και να τα φέρει στο Βυζαντινό Μουσείο.

Το 1951 οι Πόντιοι μετέφεραν την εικόνα της Παναγίας Σουμελά από το Βυζαντινό Μουσείο στο νέο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά που ανιστορήθηκε στις πλαγιές του Βερμίου.

Έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι Έλληνες Πόντιοι

Οι δύο αιώνες μετά το 750 π.Χ. είναι από τους πιο ενδιαφέροντες στην παγκόσμια ιστορία. Οι Έλληνες ξεκίνησαν τη δεύτερη φάση της αποικιακής τους επέκτασης και γέμισαν τις ακτές της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου με τις νέες τους αποικίες.

Συνήθως οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν την πατρίδα τους με προθυμία, και αν μάλιστα η χώρα που πηγαίνουν τους είναι άγνωστη, τότε είναι φανερό πως το κίνητρο που τους ανάγκασε να μεταναστεύσουν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα δυνατό.

Κοινωνικές διαμάχες, εκτοπισμοί πολιτικών αντιπάλων, αύξηση του πληθυσμού, ανάγκη δημιουργίας καινούριων αγορών, εγκατάσταση εμπορικών διαμετακομιστικών σταθμών σε λιμάνια είναι μερικοί από τους λόγους αυτούς.

Οι Ίωνες έπλεαν με τα πλοία τους μέσα από τον Ελλήσποντο και την Προποντίδα ακολουθώντας τις ακτές του Ευξείνου, όπου ψάρευαν τόνους, έκαναν εμπόριο με τους ιθαγενείς και εγκαθιστούσαν οικισμούς σε όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές. Λέγεται ότι η Μίλητος, που ήταν μεγάλο αποικιακό κράτος, ίδρυσε ογδόντα αποικίες σε αυτήν την περιοχή.

Η πρώτη ελληνική αποικία στον Εύξεινο Πόντο είναι η Ηράκλεια, αποικία των Μεγαρέων, έπειτα η Σινώπη, αποικία των Ιώνων της Μιλήτου, κατόπιν τα Κοτύωρα (σημερινή Ορντού), η Κερασούντα, η Τραπεζούντα, το Ρίζαιον και η Αθήνα αποικίες των Σινωπέων, δηλαδή ιωνικές, και στη συνέχεια, πιο πέρα, στις ανατολικές, βόρειες και δυτικές ακτές, μια αλυσίδα από ελληνικές πόλεις όπως η Φάσις, η Διοσκουριάς, το Παντικάπαιον, η Ολβία, η Θεοδόσια, η Οδησσός κ.ά. αποτέλεσαν σημαντικά αποικιακά κέντρα. Τέλος, το 562 π.Χ. οι Ίωνες της Φώκαιας ίδρυσαν την Αμισό (Σαμψούντα).

Οι πηγές ανάγουν την ίδρυση κάποιων αποικιών της Μιλήτου στα μέσα του 8ου αι. π.Χ., αλλά τα αρχαιολογικά ευρήματα από αυτές τις θέσεις παραπέμπουν σε ελληνικές εγκαταστάσεις που είχαν γίνει 100 έως 150 χρόνια νωρίτερα.

Έτσι, είναι κανείς υποχρεωμένος να υποθέσει ή ότι οι αρχαίες χρονολογίες έχουν στηριχτεί σε λανθασμένα δεδομένα ή ότι οι αρχαιολόγοι δεν έχουν βρει τους χώρους των πρώτων ελληνικών εγκαταστάσεων. Στην περίπτωση πάντως που υπήρξαν αυτές οι πρώιμες αποικίες, θα πρέπει να καταστράφηκαν από τις επιδρομές των Κιμμερίων κατά τα μέσα του 7ου αι. π.Χ.

Αν και οι ελληνικές αποικίες έζωναν τον Εύξεινο Πόντο σε μια σχεδόν αδιάσπαστη αλυσίδα, ο ελληνικός πολιτισμός δεν κατόρθωσε να διεισδύσει βαθιά στο εσωτερικό της χώρας.

Η παράκτια ζώνη του Ευξείνου προμήθευε στην Ελλάδα ψάρια, ξυλεία, βαφές, σιτάρι, μέταλλα, αγελάδες και βόδια. Χρησίμευε δε και για τον έλεγχο των δρόμων που οδηγούσαν από τα παράλια στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Με αυτόν τον τρόπο η ελληνική φυλή απέκτησε δεσπόζουσα παρουσία ανάμεσα στις άλλες φυλές του κάθε τόπου.

Στα κατοπινά χρόνια οι άποικοι συνέχισαν να επικοινωνούν με τη μητροπολιτική Ελλάδα και ιδιαίτερα με το ιωνικό στοιχείο της Μιλήτου, από όπου κατάγονταν.

Η νοσταλγία, όπως συμβαίνει σε όλους τους ξενιτεμένους, τους έφερνε νοερά πιο κοντά στην παλιά τους πατρίδα και καθώς διαχώριζαν τον εαυτό τους από τους ντόπιους, δημιουργούσαν έντονη συνείδηση της ελληνικότητάς τους.

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/

Οι Τούρκοι πέταγαν στον τοίχο τα μωρά για να τα σκοτώσουν

Καζαντζάκης, Νιρβάνας, Δροσίνης, Γρυπάρης, Σικελιανός, Ξενόπουλος, Σβορώνος, είναι μεταξύ των συγγραφέων και καλλιτεχνών που απέστειλαν σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς διανοουμένους ψήφισμα διαμαρτυρίας για τη σφαγή των Ελλήνων στον Πόντο. Ένα ντοκουμέντο που περιγράφει όσα φρικιαστικά διέπραξαν οι Τούρκοι…

Οι Έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχναι απηύθυναν προς τους διανοουμένους της Ευρώπης και Αμερικής την κάτωθι διαμαρτυρίαν:

Mετά βαθυτάτης συγκινήσεως οι συγγραφείς και καλλιτέχναι της Ελλάδος απευθύνονται προς τους διανοουμένους του πεπολιτισμένου κόσμου όπως γνωστοποιήσουν εις αυτούς την τραγωδίαν χιλιάδων οικογενειών του ελληνικού Πόντου. Ξηρά, εξηκριβωμένα και αναμφισβήτητα τα γεγονότα είναι τα εξής:

Οι Τούρκοι εφόνευσαν όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της πόλεως Mερζιφούντος, αφού την ελεηλάτησαν και την επυρπόλησαν. Τους προσπαθήσαντας να διασωθούν ετυφέκισαν και εθανάτωσαν καταλαβόντες τας διόδους.

Mετετόπισαν όλον τον άρρενα πληθυσμόν των πόλεων Τριπόλεως, Κερασούντος, Ορδούς, Οινόης, Αμισού και Πάφρας και καθ’ οδόν κατέσφαξαν τους πλείστους εξ αυτών.

Έκλεισαν εντός του ναού του χωρίου Έλεζλη εν Σουλού-Τερέ 535 Έλληνας και τους κατέσφαξαν διασωθέντων μόνον τεσσάρων. Πρώτους έσφαξαν 7 ιερείς διά πελέκεως προ της θύρας του ναού.

Απηγχόνισαν εν Αμασεία 168 προκρίτους Αμισού και Πάφρας.

Εβίασαν όλας ανεξαιρέτως τας γυναίκας, τας παρθένους και τα παιδία των άνω πόλεων, τας ωραιοτέρας δε παρθένους και νέους έκλεισαν εις τα χαρέμια.

Πλείστα βρέφη εφόνευσαν, σφενδονίζοντες αυτά κατά των τοίχων.

Οι υπογεγραμμένοι θέτουσι τα ανωτέρω υπ’ όψιν των διανοουμένων της Ευρώπης και της Αμερικής θεωρούντες ότι όχι μόνον τα γεγονότα ταύτα αλλά και η ανοχή αυτών αποτελεί πένθος της ανθρωπότητος.

Άννινος X., Αυγέρης M., Bλαχογιάννης I., Bώκος Γερ., Γρυπάρης I., Δούζας Α., Δροσίνης Γ., Zάχος Α., Θεοδωροπούλου Αύρα, Θεοτόκης Κ., Iακωβίδης Γ., Καζαντζάκης N., Καζαντζάκη Γαλ., Καμπάνης Αρ., Καμπούρογλους Δ., Καρολίδης Π., Κόκκινος Δ., Κορομηλάς Γ., Mαλακάσης M., Mαλέας Κ., Mένανδρος Σ., Nικολούδης Θ., Nιρβάνας Π., Ξενόπουλος Γρ., Παλαμάς Κ., Παπαντωνίου Z., Παράσχος Κ., Πασαγιάννης Κ., Πολίτης Φ., Πωπ Γ., Σικελιανός Άγγ., Σκίπης Σ., Στρατήγης Γ., Ταγκόπουλος Δ., Τσοκόπουλος Γ., Φιλλύρας Ρ., Xατζιδάκις Γ., Xατζόπουλος Δ., Xορν Π.

 

 
Ότι ακριβές αντίγραφον,

Ο Γεν. Γραμματεύς,

Αθήναι, 22 Nοεμβρίου 1921

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/

Την πατρίδαμ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα… λύουμαι κι αροθυμώ, ν’ ανασπάλω κι επορώ

Στις 19 Μαΐου, 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα, άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Περίπου 353.000 Έλληνες από τον μικρασιατικό Πόντο εξοντώθηκαν την περίοδο 1916-1923. Οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους απαγχονισμούς και τους εκτοπισμούς που ακολούθησαν, κατάφεραν να αλλοιώσουν τον εθνολογικό χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν με καραβάνια στα μεγάλα αστικά της Ελλάδος αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Άρχισαν έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν τον ποντιακό πολιτισμό, την μουσική, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους .

Επί δεκαετίες οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, με την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία. Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι σελίδα μιας ευρύτερης ιστορίας που ιστορικοί αποκαλούν «χριστιανικό ολοκαύτωμα» ανέφερε ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το 2015 και τον δημοσιογράφο Φάνη Γρηγοριάδη και την οποία αναδημοσιεύουμε από το αρχείο του ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τι οφείλουμε να θυμόμαστε σήμερα;

Θα πρέπει να ορίσουμε αρχικά σε τι αναφερόμαστε. Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι μία σελίδα μιας μεγάλης, ευρύτερης, ιστορίας. Είναι κομμάτι της πολιτικής των Νεοτούρκων και του Κεμαλισμού να εξοντώσει τις χριστιανικές ομάδες, η οποία έχει διάφορες κατηγορίες. Η υπέρτατη κατηγορία είναι η γενοκτονία των χριστιανικών κοινοτήτων, όπως έχει οριστεί από το συνέδριο των Νεοτούρκων. Έχουν στοχοποιηθεί οι χριστιανικές κοινότητες, αυτό είναι το πρώτο και υπέρτατο πλαίσιο, αυτό που αποκαλούμε εμείς οι χριστιανοί ιστορικοί το «χριστιανικό ολοκαύτωμα». Μέσα εκεί, λοιπόν, υπάρχουν επιμέρους μορφές εξόντωσης των μειονοτήτων, για τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Ασσυροχαλδαίους – Αραμαίους. Γίνονται γενοκτονίες και των τριών αυτών κοινοτήτων, στη δε περίπτωση των Ελλήνων υπάρχει και μια άλλη επιμέρους διάκριση, γενοκτονίες στον Πόντο, στην Ανατολική Θράκη, στην Ιωνία, στη Βιθυνία. Είναι δηλαδή πολύ ευρύ ιστορικό φαινόμενο. Είναι ο μετασχηματισμός μιας αυτοκρατορίας σε εθνικό κράτος. Και ο μηχανισμός του μετασχηματισμού είναι οι γενοκτονίες. Δηλαδή, αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση.Ποια είναι τα μεγέθη; Τα θύματα;

Το 1914 με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινούν και οι μεγάλες διώξεις κατά των χριστιανικών κοινοτήτων, με τη συγκάλυψη των Αυστρογερμανών που ήταν και οι σύμμαχοι των Νεότουρκων. Υπάρχουν περίπου 2.2000.000 Έλληνες στη Θράκη και στη Μικρασία, εννοούμε Πόντο, Βιθυνία, Καππαδοκία, κ.α. Στον Πόντο, ο πληθυσμός ανέρχεται στους 450.000 ανθρώπους. Αυτό που ξέρουμε είναι, ότι το 1928 καταγράφηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα 1.250.000 άνθρωποι. Υπολογίζουμε ότι το συνολικό κόστος θυμάτων και αγνοουμένων είναι 700.000 – 800.000. Δεν έχουμε ακριβή στοιχεία, ποτέ δεν έγιναν λεπτομερειακές έρευνες την εποχή που θα μπορούσαν να γίνουν και τώρα προσπαθούμε, μέσα από τα λιγοστά στοιχεία που μας έχει κληροδοτήσει η Ιστορία, να αναπλάσουμε τα πραγματικά μεγέθη. Η γενοκτονία δεν έχει, όμως, σχέση με τον αριθμό των θυμάτων. Έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων δεν ξέρουμε ποιος είναι στον Πόντο, στη Θράκη, στη Σμύρνη ή στην Ιωνία.

Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, σε όλη την οθωμανική αυτοκρατορία, είναι 700.000-800.000. Προσπαθούμε να υπολογίσουμε πόσοι εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία, πόσοι μπορεί να έφυγαν στη διασπορά, Γαλλία, ακόμη και Λατινική Αμερική και να δούμε τον αριθμό των θυμάτων στην Ελλάδα που υπήρχε τη δεκαετία του 1920 και μια φοβερή θνησιμότητα των προσφύγων και να καταλήξουμε τελικά, ότι εκεί, στις πατρίδες τους, ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων της γενοκτονίας κατά του συνολικού ελληνικού πληθυσμού της Ανατολής είναι περίπου 700.000 – 800.000 άτομα.

Ποιοι είναι υπαίτιοι; Έχει ευθύνες το τουρκικό κράτος;

Το τουρκικό κράτος, η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική. Γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος.Σήμερα, με τον Ερντογάν και τους μουσουλμάνους στην κυβέρνηση της Τουρκίας, σαφώς υπάρχει πιο διαλλακτική αντιμετώπιση του θέματος αυτού, από ό,τι με τους παραδοσιακούς κοσμικούς, τους εθνικιστές, τους Κεμαλιστές δηλαδή. Υπάρχει μια πιο ευνοϊκή, θα λέγαμε, αντιμετώπιση. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, είναι γνωστά τα όρια που έχει το ίδιο το τουρκικό κράτος.

Ειδικά για τους Αρμένιους υπάρχει η εκκρεμότητα των αρμενικών περιουσιών που εγκαταλείφθηκαν και οικειοποιήθηκε το τουρκικό κράτος και δόθηκαν μετά σε εκλεκτούς του καθεστώτος.

Αυτό δεν υπάρχει στην ελληνική περίπτωση, είτε στον Πόντο, είτε στη Σμύρνη, είτε στη Θράκη, καθώς με τη Συνθήκη της Αγκύρας, το 1930, η Ελλάδα και η Τουρκία συμφώνησαν να αλλάξουν πληθυσμούς και περιουσίες. Άρα, ο φυσικός «αντίδικος» των προσφύγων του ’22, Ποντίων, Μικρασιατών, Ανατολικοθρακών είναι ουσιαστικά το ελληνικό Δημόσιο. Είναι αυτή η μεγάλη διαφορά.

Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη άποψη -ορισμένων, μάλιστα, πανεπιστημιακών- που αμφισβητούν ότι διαπράχθηκε γενοκτονία ή ότι οι διωγμοί σε βάρος των Ελλήνων της Ανατολής έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά…

Αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα στην ύπαρξη της σύγχρονης Ελλάδας, η ύπαρξη ενός εκτεταμένου ρεύματος αρνητών της γενοκτονίας. Η άρνηση της γενοκτονίας, αυτού που συνέβη δηλαδή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, μετά το 1922, ήταν η βασική στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και των επίσημων ελλαδικών ελίτ. Η μνήμη των προσφύγων, εάν μπόρεσε να διασωθεί, διασώθηκε από τις ίδιες τις κοινότητες των προσφύγων και μόνο όταν έρχεται η μεταπολίτευση, μετά τη δικτατορία, ουσιαστικά αναδύεται η κοινωνία των πολιτών και μπορούν οι προσφυγικοί πληθυσμοί να διεκδικήσουν να ενσωματωθεί η δική τους ιδιαίτερη ιστορική μνήμη στο συλλογικό εθνικό αφήγημα. Κάτι που, μέχρι τότε, δεν είχε γίνει και ήταν κι απαγορευμένο. Στη δεκαετία του ’90, λοιπόν, που έχουμε δύο ανακηρύξεις Ημερών Μνήμης, 19 Μαΐου για τον Πόντο, 14 Σεπτεμβρίου για το σύνολο της Μ. Ασίας, στην πραγματικότητα το ελληνικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί, σε συμβολικό επίπεδο, να επιλύσει τις ιστορικές εκκρεμότητες που είχε με τον ελληνισμό της ανατολής με τους πρόσφυγες του 1922.Όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μια μικρή ομάδα ιστορικών, αναθεωρητών -όπως θέλετε πέστε το- παραμένει προσκολλημένη στα παλιά μοντέλα, που ήταν εξαιρετικά τουρκοφιλικά, που παραγνώριζαν το γεγονός, ότι εκεί διαπράχθηκε γενοκτονία και ότι αυτός που τη διέπραξε δεν ήταν ούτε δημοκράτης, ούτε μεταρρυθμιστής, Νεότουρκοι και Μουσταφά Κεμάλ Πασά, αλλά αντιθέτως πρωτοναζιστικά ρεύματα που εντάσσονταν στην ιδεολογική κατηγορία των ολοκληρωτικών ακροδεξιών κινημάτων του μεσοπολέμου. Αυτή, λοιπόν, τη φοβερή διάκριση δεν την κάνουν λόγω πολιτικών και ιδεολογικών αγκυλώσεων.

Κι έχουν φτάσει στο ακρότατο σημείο της αμφισβήτησης της μνήμης των προσφύγων μέσα από την άρνηση του ότι πραγματοποιήθηκε γενοκτονία.

Έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον μεν, τραγικό δε, δίλημμα και σύγκρουση μέσα στον ελλαδικό χώρο. Πράγματα που είναι διεθνώς πλέον καταχωρημένα ως γενοκτονία, π.χ. η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (Πόντος, Ιωνία, Αν. Θράκη) έχει θεωρηθεί σαν μία από τις μεγάλες γενοκτονίες του 20ού αιώνα από τον καθ’ ύλην αρμόδιο οργανισμό, το «Ινστιτούτο Μελέτης των Γενοκτονίων» (IAGS). Κι, όμως, στην Ελλάδα υπάρχει μια ερημιά απόλυτη στο θέμα αυτό. Δυστυχώς, μόνο οι προσφυγογενείς ιστορικοί σήμερα και βεβαίως κάποιοι λίγοι, φωτεινές εξαιρέσεις, του περίγυρου, προσεγγίζουν με τόλμη τα γεγονότα αυτά. Η πλειονότητα των Ελλήνων ιστορικών είναι αγνωστικιστές και ουδέτεροι.

Μπορεί να στοιχειοθετηθεί γενοκτονία με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία;

Μα, φυσικά, είναι αυτονόητο. Οι αρνητές κάνουν μια… απατεωνιά, μπερδεύουν τον όρο «γενοκτονία». Η γενοκτονία είναι νομικός όρος, όρος του διεθνούς νομικού δικαίου, δεν είναι ένας όρος της καθομιλουμένης, όπως σφαγή, καταστροφή, εθνική εκκαθάριση, κ.λ.π. Είναι διεθνής νομικός όρος που ορίζεται με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια, τα οποία όλα υπάρχουν στην περίπτωση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής. Είναι πραγματικά οδυνηρό, ότι στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ένας δημόσιος διάλογος για όλα αυτά και ότι υπάρχει μια υπόγεια υπονόμευση της μνήμης των προσφύγων του ’22.

Οι αρνητές, η μικρή ομάδα των συνειδητών αρνητών, εξαρχής έχουν αποφασίσει και προσπαθούν να βρουν επιχειρήματα να στηρίξουν την άποψή τους.

Ουσιαστικά έχουν μια αντίληψη λατρευτική προς τον τουρκικό εθνικισμό, όσο κι εάν ακούγεται παράξενο. Είναι μια τουρκοφιλική, σε σχέση με τον εθνικισμό πάντα, αντίληψη, η οποία ανατρέπεται πρωτίστως από ποιους λέτε; Από τους Τούρκους ιστορικούς… Αυτή τη στιγμή, οι κύριοι σύμμαχοι οι δικοί μας στον ερευνητικό και ακαδημαϊκό χώρο για τη μελέτη των γενοκτονιών είναι μια νέα ιστοριογραφική σχολή στην Τουρκία, Τούρκων αριστερών ιστορικών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα ταμπού, μελετούν τα οθωμανικά και τουρκικά αρχεία και με εκπληκτικά διδακτορικά αποκαλύπτουν το τρομερό έγκλημα που έκανε ο τουρκικός εθνικισμός σε βάρος των χριστιανικών κοινοτήτων.Η Βουλή των Ελλήνων όρισε ώς «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου» τη 19η Μαΐου…

Εάν αναγνωρίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων ήταν γιατί οι πρόσφυγες και οι βουλευτές τους επέβαλαν αυτή τη διαδικασία αναγνώρισης. Όμως, ποτέ δεν είχαμε μια διαδικασία γνώσης και αξιοποίησης του παρελθόντος.

Το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του ήταν πάντα αντίθετοι σε όλο αυτό, θεωρώντας ότι διαταράσσει την κανονικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων…

Αν ο προσφυγικός χώρος ήθελε να προχωρήσει αυτή η διαδικασία θα έπρεπε να οργανωθεί καλύτερα, να αναπτύξει τους δικούς του ιστορικούς και να ακολουθήσει τον δρόμο των Αρμενίων, που εάν κατάφεραν να κατοχυρώσουν την ιστορική τους εμπειρία στη διεθνή αντίληψη περί ιστορίας του 20ού αιώνα, δεν το έκαναν επειδή είχαν ένα κράτος από πίσω τους, το έκαναν επειδή ήταν αποφασισμένοι και συνειδητοποιημένοι.

Πηγή: http://www.amna.gr/