Ένα – ένα βήμα..

Στήριξον τα διαβήματά μου εν ταις οδοίς Σου, διά να μη σαλευθώσιν οι πόδες μου. Ψαλμός ιζ΄ 5

Μια γυναίκα είδε ένα όνειρο.

Βρισκόταν, λέει, ανάμεσα σ΄ ένα πλήθος

Χαρούμενων νέων πάνω σ’ έναν καταπράσινο λόφο.

Μπροστά της ξεκινούσε ένα στενό, ανώμαλο μονοπάτι

Που πιο πέρα γινόταν χαράδρα.

Όλο ανηφόριζε κι ήταν στρωμένο

Με μεγάλες, μυτερές πέτρες και άγρια αγκάθια.

Μια φωνή την πρόσταξε:

«Αυτός είναι ο δρόμος της ζωής σου… περπάτησέ τον!

Αυτή φοβήθηκε, μαζεύτηκε και αρνήθηκε.

Ανθρώπινο πόδι δεν μπορεί να πατήσει σ΄ αυτό το δρόμο χωρίς να ματώσει.

Δεν έχω τη δύναμη να σκαρφαλώσω.

Θα ματώσω, θα λιποθυμήσω, θα πεθάνω.

Η φωνή συνέχισε:

«Αυτό το μονοπάτι φτιάχτηκε για σένα… προχώρησε.

Η γυναίκα ξεκίνησε.

Δυο βήματα πιο κάτω άρχιζαν τα’ αγκάθια και οι πέτρες.

Μα ξαφνικά, μόλις σήκωσε το πόδι της, ένα παιδί, σαν άγγελος

βρέθηκε μπροστά της και καθάρισε τόσο τόπο, ώστε να χωράει ακριβώς μια πατημασιά.

Η γυναίκα πάτησε το πόδι της και το παιδί καθάρισε άλλη μια πατημασιά.

Έτσι συνέχισε το δρόμο της.

Σαν γύρισε το κεφάλι της για να δει πόσο είχε προχωρήσει

Εκεί, στην αρχή του μονοπατιού, στεκόταν ο Κύριος κι έδειχνε στο παιδάκι με το δάχτυλο

Που ακριβώς να κάνει τόπο για το πόδι της.

Αυτό το όνειρο κυριάρχησε στη σκέψη της σ΄ όλη της τη ζωή και ανακούφισε κάθε πικρή της στιγμή…

Η ζωή του Χριστού φαίνεται δύσκολη, ο διάβολος την παρουσιάζει ακατόρθωτη.

Μα είναι ο Χριστός, που με την αναγέννηση που μας χαρίζει, την κάνει μπορετή και όμορφη.

Ο δρόμος Του είναι στενός, μα δεν είμαστε μόνοι.

Εκείνος στηρίζει το κάθε μας βήμα.

Κύριέ μου, μάθε με να μην κοιτάζω τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες

Μα να κοιτάζω στα μάτια Εσένα με πίστη

Κι έτσι να παίρνω δύναμη και να προχωρώ με θάρρος και χαρά για την Ουράνια Πατρίδα.

Η Δύναμή Του και η αδυναμία μας…

Ο ευγενικός ζαχαροπλάστης είπε στο κοριτσάκι

Που κοιτούσε επίμονα στη βιτρίνα ένα κουτί με καραμέλες.

-Πάρε όσες χωράει η χούφτα σου.

Η μικρή δίστασε για λίγο κι έπειτα απάντησε:

-Μου τις δίνετε εσείς, σας παρακαλώ;

Το δικό σας χέρι είναι μεγαλύτερο από το δικό μου!

Διαβάζουμε και μελετούμε μέσα στο Λόγο του Θεού

Τις άφθονες υποσχέσεις Του για μας.

Θαυμάζουμε και απορούμε αν στ΄αλήθεια

Μπορούν αυτά να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μας.

Στρέφουμε τα μάτια πάνω μας:

Αδυναμία, πίστη που κάθε τόσο κλονίζεται

Πληγές από τον αγώνα μας με την αμαρτία μέχρι τώρα.

Μετά στρέφουμε τα μάτια γύρω μας:

Ποιος τα ζει όλα αυτά;

Ποιος τα κατάφερε ως τώρα;

Υπάρχει κανείς;

Κι έπειτα έρχεται και ο εχθρός της ψυχής μας και γελάει ξοπίσω μας τρίβοντας τα χέρια του με τις αμφιβολίες μας:

Μην είσαι κουτός, αυτά δεν γίνονται, είναι το τέλειο, το ιδανικό, εσύ δεν το μπορείς.

Τότε είναι ώρα να υψώσουμε τη ματιά προς τον Πατέρα.

Να ζητήσουμε τη δύναμη του Χριστού μέσα μας.

Να δείξουμε τις χούφτες μας, μικρές και αδύναμες, και να του πούμε:

Με το δικό Σου το χέρι να μου τα δώσεις , Κύριε μου, γιατί είναι μεγάλο και δυνατό.

Όπως το κοριτσάκι με τις καραμέλες.

Ο Απόστολος Παύλος έφτανε να καυχιέται με άφθαστη ευχαρίστηση για τις αδυναμίες του

Γιατί ακριβώς τότε φαίνεται η δύναμη του Θεού ολοκάθαρη στη ζωή μας.

Εμπιστέψου Τον απόλυτα.

Όσα έχει γράψει στο Λόγο Του, για μας τά΄γραψε.

Είναι αλήθεια, όχι ανεκπλήρωτα όνειρα.

Είναι βλάσφημο να λέμε πως δεν γίνονται.

Όλα δικά μας με την πίστη.

Κύριε μου, πάρε Εσύ με το χέρι Σου και δώσε μου

Σκέψου Εσύ με το μυαλό Σου και πες μου

Φώτησε Εσύ με το φως Σου και οδήγησέ με.

Εσύ μπορείς, όσα εγώ ούτε να φανταστώ ποτέ δεν μπόρεσα.